Brzezina - około 900 metrowy wąwóz o zmiennym obliczu. Wyrastający ze skał, wijący się między nimi, obmywany wartkim strumieniem wody by przejść do podmokłej łąki i strużyny wody przecinającej zieloną dżunglę. Wzdłuż prowadzą drogi - z prawej ulica o tej samej nazwie idąca do Nowego Świata, a z lewej polna, która odsuwa się trochę od wąwozu i zaprowadzi Cię do Sanki.
Skrawek Rybnej zatopiony w zieleni, oddający się swojemu własnemu rytmowi, schowany przed ludźmi, skrywający tajemnice i tragedie. Gdzieś przy tej dróżce, może na odsłoniętej części a może na podtopionych łąkach w jarze we wrześniu 1939 roku odebrał sobie życie sierżant Wojska Polskiego.
"Pierwszym wydarzeniem, jakie miało miejsce podczas naszej nieobecności we wsi, było samobójstwo nieznanego nam sierżanta Wojska Polskiego. Powiesił się na gałęzi wikliny rosnącej wzdłuż podmokłej, polnej drogi, niedaleko od zabudowań. Podobno nie mógł się pogodzić z klęską naszej armii. Tak przynajmniej mówił nam mieszkaniec, który rozmawiał z nim tuż przed jego tragiczną śmiercią. Mężczyźni we wsi nie byli pewni, czy ksiądz zgodziłby się pochować wisielca na cmentarzu i pochowali go pod tym krzakiem, umieszczając na świeżo usypanej mogile wiklinowy krzyż. Przez kilka lat przyciągał uwagę przechodniów, przypominając im o wrześniowej tragedii, potem uległ zniszczeniu i nikt go już nie odbudował" - pisał Eugeniusz Wędzicha w Moje okupacyjne dzieciństwo przeżyłem w Rybnej...
We wspomnieniach nie jest podane miejsce; to ustalam w rozmowie z panem Franciszkiem Felusiem. Po 82 latach od tragedii nie ma żadnych śladów. Podoficer nie był tutejszym mieszkańcem, był ledwie gościem, bezimiennym przejezdnym, nikt w trakcie wojny ani po - nie poszukiwał go. Drewniany krzyż gdzieś dalej niż na Brzezinie dawno rozsypał się, pamięć o żołnierzu nie sięga już tak głęboko.
Idąc jednak wąwozem lub wzdłuż niego - warto przypomnieć sobie tragiczną historię i może warto pomyśleć o ponownym postawieniu symbolicznego krzyża.
