Myślicie, że kopalnia Zalas była pierwsza? Wobec tego "ta" kopalnia była "zerowa".
Droga jest wąska i pnie się do góry - dosłownie - bo do Góry Zalaskiej. Prowadzi między drzewami i właściwie nawet nie można się domyślać co się za nimi kryje. Po lewej mijam wyrobisko porfiru z oczkiem wodnym zaśmiecone do granic możliwości, po prawej wioskę Arapaho. Do wyrobiska schodziłam już kilkukrotnie i gdyby nie sterty śmieci byłoby tam magicznie. O prawą stronę jedynie się "ocierałam" i chyba nawet nie wiedziałam, że przylega do głębokiego choć krótkiego parowu. Jesień zrobiła swoje - brak liści na drzewach odsłonił widok - widok na skalną ścianę.
z lewej
Kopalnia działała w XIX wieku, rozdzielała ją droga, którą transportowano urobek. Z drogi pozostała teraz jedynie ścieżka, ale widać na jej początku umocnienia w formie murku z porfiru.
Kamieniołom był perspektywiczny, do momentu kiedy w lewej części nie natrafiono na żyłę wodną, która go zalała. Woda (pomimo śmieci) jest bardzo czysta i ma ok. 3 metrów głębokości. Niestety w tamtym czasie nie umiano sobie poradzić z takim nadmiarem dobrodziejstwa, musiano poszukać innego źródła kamienia. Wtedy powstaje kamieniołom Zalas a ten powoli zarasta i popada w niepamięć.
z prawej
By zejść do prawej części kopalni trzeba opuszczać się po grubej linie. To rzecz jasna atrakcja dla gości indiańskiej wioski, ale innego sposobu (poza opuścić się "nagle i bez wyraźnej woli" kilkanaście metrów w dół) nie ma. Kiedy tu już zejdziecie zobaczycie ścianę porfiru. Stąd też wybierano kamień a pokopalniane hałdy odkładano na górze (stanową teraz wejście w formie nasypu do indiańskiej wioski). Nad jarem znajduje się zarośnięta już łączka - niegdysiejsze miejsce niedzielnych spotkań mieszkańców.
pomiędzy
Bardzo dziękuję Panu Tomaszowi - wodzowi indiańskiej wioski Arapaho za opowieść o kopalni jeszcze wcześniejszej od kopalni Zalas oraz inne opowieści.
