Wyszłam trochę bez celu. Właściwie cel miałam, ale niedoprecyzowany - ot uliczką wzdłuż cmentarza do góry. Kiedy już ulica zmieniła się w drogę a ta w dróżkę (do tego błotnistą) postanowiłam porzucić ten szlak i wejść między pola by nimi dojść do łąki i zagajnika. Dotarło do mnie, że nigdy tam nie byłam. Nigdy! A przecież to niemal centrum! Grudniowe 0 st.C i cudowne słońce zrobiły swoje - pocztówkowe zdjęcia i błoto po kolana. Ale co tam błoto - mam cel, Miejsce jakiego nie znałam. Było warto ślizgać się niepewnie idąc przez pola bo trafiłam do wyjątkowego skrawka wydartego polom. Trójkątna łąka i zagajnik w obniżeniu, a skrajem płynący potok Biała. Rozwieszone pomiędzy drzewami zaschnięte skrzypy olbrzymie wyglądały jak duchy, przez drzewa przedzierały się pierwsze promienie słońca. I pośrodku łączki mały strug, strużyna w kolorze rudym. Tak nieprawdopodobnie rudym ze studzienką tej samej barwy, że aż zaskakującym. Taka sobie studzienka pośród niczego i wypływająca ruda woda ze środka nieuprawionego skrawka ziemi. Ta nitka brązowej wody spotęgowała nastrój tajemniczości miejsca. Całość tak mi się spodobała i zaciekawiła, że postanowiłam tam jeszcze wrócić. Kolejne podejście było nieudane bo w połowie drogi zrozumiałam, że zimowym (tak czy owak) popołudniem zaraz się ściemni. Wybrałam się po raz trzeci. Postanowiłam jednak podjechać autem możliwie najdalej i zapytać przy ostatnim domu czy mogę zostawić na chwilę samochód. A kto pyta ten wiadomo... się dowiaduje! Tak poznałam pana Stanisława - szczęśliwego posiadacza owego tajemniczego skrawka ziemi, który z zaciekawieniem pytał co mnie tam tak interesuje, że trzeci raz zaglądam... No to już wiem - woda jest zrudziała najzwyczajniej w świecie od rury, która na krótkim odcinku ją wyprowadza. Potok Biała jest źródłem i na chwilę miesza się ze strużyną. Widoki i wrażenia nieziemskie - zagłębiony skrawek ziemi, łączka otulona potokiem i zagajnikiem. Niby prosta rzecz, a piękna...
p.s. Serdeczne podziękowania dla Pana Stanisława za rozmowę i możliwość zaparkowania
